Mijn Tante Riet stierf teleurgesteld. Als non leidde zij een school in het Chili van Allende en later Pinochet. Op enig moment dirigeerden de superieuren haar terug naar Zundert, zeer tegen haar zin. Haar hart lag in Santiago. Tante Riet bond de strijd aan, tevergeefs. Ze werd uit de kloosterorde gezet. Of ze is zelf uitgetreden. Niemand van ons die het wist. Niemand van ons die het te horen kreeg. We raakten verloren in tweedehands aannames. Iets met geld, een verboden relatie, een buitenechtelijk kind. En telkens weer die naam. Ik nam aan dat die deel uitmaakte van onze onwetende verbeelding.
Maar nu geeft Tante Riet zekerheid: Laura, ze bestaat. Ik kan op zoek.
De zoektocht naar Laura, maar ook die naar mijn Tante Riet en eigenlijk ook naar mijn hele familie, speelt nu al geruime tijd door mijn hoofd. Ik neem er de tijd voor, ik heb geen haast. Maar uiteindelijk moet het leiden tot een voorstelling, een lied, een podcast, een lecture performance of dat allemaal. (De foto hiernaast is tijdens een bezoek van Tante Riet bij ons thuis in Wernhout, ik meen in 1972, tijdens carnaval. Dat laatste weet ik zeker, ik zie op de foto nog net het Mexicaans kostuum dat ik toen droeg.)
