Rinze Brandsma in BN/De Stem:
Opmerkelijk genoeg heeft Peter Dictus in zijn platenverzameling nauwelijks iets van de Beatles en is hij geen kenner van de Fab Four. “Ik ken hun nummers zoals iedereen ze kent en meezingt. Maar ik ben er lang serieus mee bezig geweest. Omdat het niet geforceerd mag klinken, goed zingbaar moet zijn en in klank sterk overeen moet komen met het Engelse origineel. Klopt, het is vaak klankrijm, dat heel dicht op het origineel ligt. Ik ben me zo wel bewust geworden van de kracht van hun nummers. Al lijken die zo simpel.”
Wat hij er ook in gehouden heeft, is dat je aan de Beatles-teksten, hoe mooi en sterk ook, soms geen touw kunt vastknopen. Zoals in zijn Dahliavelden. Dus deed hij met verve mee aan de verbeelding. De klankrijm zit ‘m meteen al in de eerste zin. ‘Let me take you down’ werd, min of meer fonetisch, ‘Lékt-e bleek of blauw, kom dan toon ik jou, ’n dahliaveld’. Dat in die dahliavelden ‘niemand over een ander mauwt’, weten ze in Zundert wel beter: nergens wordt zo gretig geroddeld en gekletst.
Dictus stopte er nog een ander herkenbaar beeld in, het kaartspel. “Rikken is typisch Brabants. Als het gaat om een sterk beeld van eenzaamheid, dan kan ik daar wat mee. Door te schrijven ‘ook als ik rik speul ik alleen’. Lees zijn Brabantse omzetting vol klankrijm:
‘Niemand – denk – hier van de drie
die zulke klotenkaarten heeft
Hij past, zij ook, ik ga misère en dat doe je
zonder maat
Ook als ik rik speel ik alleen.’
